Z DNIA NA DZIEŃ, Z TYGODNIA NA TYDZIEŃ
„Notatnik i modlitewnik drogowy II” Henryka Wańka

Anna Krasuska
HOMO VIATOR
Rozmawialiśmy o czymś, co tworzyło iluzję czasu bez granic, życia po ostateczne spełnienie. Ale czas jest jakością fizyczną i ma swoje granice.
Henryk Waniek o rozmowie z Witoldem Szalonkiem
(…) po południu minister odpowiedzialny za transport lotniczy zamknął wszystkie aeroporty. (…) w czwartek opuszczenie domów stało się niemożliwe.
Miałem tego powyżej uszu już po kilku dniach kwarantanny.
(…) telewizja, nasza powszechna alma mater.
Buraczek był czarodziejem w branży mediów. (…) A przecież pięć lat temu nikt by się nie spodziewał, że tak poszybuje (…) Newsy Buraczek miał własne. Gdy potrzebny był jakiś skandal finansowy i/lub seksualny, akcja militarna lub dyplomatyczna wizyta – specjaliści Buraczka potrafili to zrobić w trymiga. Zatopić statek wycieczkowy, rozbić pasażerski samolot, proszę bardzo. Nawet lądowanie na Marsie. W studiach TVA wszystko to robiono dokładnie według jego wizji. W TVA wszystko kręciło się najlepiej, jak to tylko możliwe. Bo też Buraczek płacił najlepiej. W każdym razie nikt nie narzekał.
[Reklamy] w istocie służyły do kreowania rzeczywistości lepszej niż ta rzeczywista.
Czytaj więcej: „Notatnik i modlitewnik drogowy II” Henryka Wańka
Katarzyna Kuroczka - Wiersz
W OGRODZIE BIBLIJNYM ZIMA
w ogrodzie biblijnym zima
drzewa i krzewy okryte folią
jakby wstydziły się swej nagości
ktoś musiał im wyszeptać
niewidoczną dla nich prawdę
ktoś równie przebiegły jak ja i ty
zbrukani czarnymi myślami
nie potrafimy powstrzymać ich biegu
we własnej głowie ale wciąż
zatruwamy kolejne istnienia
homo bestia planta bacterium
kogo jeszcze obnażymy do granic
przyzwoitości komu odbierzemy
resztki tajemnicy której mieliśmy strzec
Katarzyna Kuroczka
„Alboco” Kazimierza Sopucha

Leszek Żuliński
OPUS VITAE!
Czytam w Internecie: Kazimierz Sopuch urodził się 1.04.1933 r. we wsi Jawory w powiecie ostrołęckim. Szkołę średnią – liceum ogólnokształcące ukończył w Mrągowie, przebywając pod opieką swojego wuja, księdza pełniącego posługę od 1945 roku właśnie w Mrągowie. Studia na kierunku socjologia ukończył na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1977 r. obronił doktorat na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Gdańskiego, habilitacja na tymże Uniwersytecie w 1985 r. W 1992 roku został profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Gdańskiego. Obecnie przebywa na emeryturze, którą postanowił spędzić w Olsztynie. Jest członkiem olsztyńskiego oddziału Związku Pisarzy Polskich.
O tym biogramie Sopucha można by cały esej napisać – ale to już sami sobie znajdźcie. Ja dostałem od Autora niepospolitą książkę pt. alboco (i o niej będzie ta recenzja).
Dzieło, a nie dziełko! Książka liczy 266 stron. Coś takiego można by nazwać: opus vitae. A więc drapię się w głowę – wszak z uniesieniem (ale problem jak to wszystko ogarnąć?).
„Śmiech Chryzypa” (odcinek dziewiąty)
Jerzy Żelazny
PODCZAS PIECZENIA KIEŁBASEK
Gdy wrócili do willi, Narcyza Kwik zaproponowała:
- Słuchajcie, jedźmy do Bartosza Królaka na kiełbaski. Rozpali nam ognisko, będziemy piec, wspominać, śpiewać. Siedzenie w willi nudne.
- Kto poprowadzi samochód, wszyscy jesteśmy po kielichu - zatroskał się Igor Plum. - Jedynie nasz gość mógłby…
- Ja też wypiłem. Fakt, niewiele, ale od dawna nie siadam za kierownicą. To moje postanowienie – żadnego kierowania samochodami, jeden raz udało mi się wyjść cało z kraksy, wystarczy.
- Zatęskniłaś za tym zbiedniałym paniskiem? – dziwił się Alfred Nos. – To świr. Czy z nim jeszcze można pogadać? Wykorzysta nas, żeby śpiewać patriotyczne piosenki. Te, które zaczynają się od wykrzyknika, hej! – i zaśpiewał, naśladując głos rzeczonego Bartosza: Hej, szewcy wraz! nad nami szydło, dratew, a przeciw nam podarty stoi but…
- Przestań, kurw… - pani Narcyza zawołała wzburzona; jednak powstrzymała się i nie do końca wypowiedziała to słowo, którym czasem lubiła trzepnąć bez namysłu, nad czym bolała, ale zwykle było już za późno. – Nie jest bardziej zbzikowany niż każdy, kurw…
- Spokojnie Narcysiu. Domyślam się, po co chcesz tam jechać. Żeby opowiedział o doniesieniu o twojej zabawie z moim fifakiem… Co stało się początkiem moich cierpień, piekła…
- Naszych, Fredek, naszych! On zagai opowieść, a ty ją pociągniesz, a ja się wtrącę od czasu do czasu. Siądziemy przy ognisku, będziemy piec kiełbaski, popijać cytrynówkę i wszystko sobie opowiemy, niech nasz gość, pisarz przecież, pozna nasze udręki. Liczę, że będzie nam nieco lżej.
„Wojna” Jarosława Jakubowskiego

Wojciech Czaplewski
WYLĘGARNIA KOSZMARU
...mamy upiora – nie puścim upiora – przez biesa. (…)
– Jako snopy na polu, tak ich trupy będą...
Zygmunt Krasiński, Nie-Boska komedia
Te filmowe hollywoodzkie pogrzeby, z nieodzownym Psalmem 23... Jak to szło? Chociażbym szedł ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną? Czy raczej: idąc ciemną doliną, lękam się zła, bo nie ma Cię przy mnie?
Ciemna Dolina to nieduże miasto, powiedzmy że strony kujawsko-pomorskie, lekko na zachód od Wisły. Ciemna Dolina to środek świata stworzonego przez Jarosława Jakubowskiego w powieści Wojna. Świata stworzonego po bożemu – słowem, nadawaniem imion i nazw: jest las Wilcza Jucha i Wysoki Las, jest osada Leśny Gościniec i spiętrzony nad miastem Zalew Ciemnodoliński, i nad zalewem upadający ośrodek wczasowy w Kręglu. W tym świecie dzieją się wydarzenia i poruszają się ludzie – jednych i drugich otrzymuje czytelnik w obfitości straszliwej i do ogarnięcia niełatwej.
Nad Ciemną Dolinę nadciąga zagłada. Po kilkunastu stronach skonsternowany czytelnik zaczyna rozumieć, że do bohaterów nie warto się przywiązywać, choćby nie wiem jak udatnie ich autor kreował, bo i tak zaraz zginą. Pospolitą „małą ojczyznę” współczesnych polskich drobnomieszczan dopada szydercza apokalipsa, gdzie kotłują się hybrydowe ruskie wojska, bestialskie jak na wojnie bolszewickiej, do tego watahy gnijących żywych trupów i hordy wygłodzonych kanibali. Kto lubi przemoc, bryzgające flaki, gwałt – będzie nasycony. Trupy na hakach, przegryzane krtanie, wiadra krwi, parafialne demony oraz, oczywiście, chłopi z pochodniami. W powieści Jakubowskiego plastycznie i przekonująco materializuje się pop-horror, dostępny za szkiełkami naszych smartfonów, na ekranach kin, w komiksach i grach. Straszliwość, która zalęga się gdzieś blisko granic naszej prywatności, a może nawet wewnątrz niej, w naszych prywatnych jądrach ciemności, prywatnych wylęgarniach.