RAJ UTRACONY
nie udajemy autentyczności
i nie skrywamy już naszej gry
maski widać z daleka
jak w greckim teatrze
zasłoniliśmy nagość twarzy liśćmi
splecionymi z byle czego naprędce
byle ukryć się przed cieniem innego
w imię miłości odbliźniliśmy świat
zamykając po cichu kolejne drzwi
i przenieśliśmy życie w zaświaty
zastępując siebie ekranem
z wczoraj pozostał tylko proch i pył
ratujący niepewne jutro
którego może nie powitać już nikt
Katarzyna Kuroczka
Przeczytaj też u nas wcześniejsze wiersze K. Kuroczki (także jako Katarzyny Berety), zapis jej słuchowiska Witraże, a też felietony Szkoła jako śmiertelna choroba przenoszona systemowo z pokolenia na pokolenie oraz E-sej o posttwórcy, czyli chyba zabrnęliśmy w ślepy zaułek